Voor mijn stafdienst zit de befaamde kanteling, de grootste hervorming in de geschiedenis van de FOD Financiën, er op. Ik ben een van degenen die van de kanteling gebruik heeft gemaakt om zijn carrière over een andere boeg te gooien. Van projectleider naar stagebegeleider. Workshops geven hoort daar vanaf nu ook bij. Terwijl ik nog aan het wennen ben aan de nieuwe bureau en pendelroute, lijkt het ook een goed moment om even stil te staan en terug te blikken. Uiteindelijk is elke koersverandering op carrièrevlak een beslissing die je dagelijkse leven zwaar beïnvloedt, ons werk vormt ons leven. Niet alleen door de jobinhoud, ook de sfeer, het werkritme en zeker je collega’s vormen mee wie je bent, meer dan je soms zou denken.
Ik was een van die studenten die van de unief kwam met een overdosis zelfvertrouwen. Tijdens de eerste twee jobs ging dat al snel tegen de vlakte. Iets harder dan aangenaam was zelfs, maar tegen het einde van mijn tweede job had ik terug een gezonde dosis zelfvertrouwen, deze keer gelukkig wel vergezeld van een dito dosis relativeringsvermogen, mensenkennis en weer wat meer zelfkennis.
Genoeg zelfkennis om te weten dat ik bij mijn job in de logistiek nooit de kans zou krijgen om de zelfontplooiing te vinden waar ik eigenlijk behoefte aan had. Met spijt in het hart verliet ik een job met een dagelijkse pendeltijd van hooguit een uurtje, voor minstens drie uur pendelen naar de FOD Economie in het verre Brussel. Daar zou ik al werkende nog een extra master behalen, zes intense maanden op de communicatiedienst van de N-VA beleven om daarna een nieuwe uitdaging als projectleider modernisering bij FOD Financiën aan te gaan. Alleen om anderhalf jaar later de overstap naar het HR-gebeuren te maken.
Op inhoudelijk vlak heb ik een traject afgelegd van ICT, logistiek, Sharepoint, communicatie en projectbeheer om uiteindelijk dus te kiezen voor een job gericht op HR-beleid. Van een voorliefde van ICT en communicatie naar de conclusie dat ik liever met mensen werk dan aan projecten en communicatieplannen… Toen ik pas afstudeerde had ik je gek verklaard als je me dat toekomstpad had voorgelegd.
Uiteraard ben ik nu ook een heel ander persoon dan die 23-jarige vers afgestudeerde jongeling met een enigszins naïef beeld van hoe de echte wereld werkt. Als ik één ding heb geleerd, dan is dat dat je job en alles wat daar rond hangt in belangrijke mate definieert wie je bent. In de logistiek weet je wanneer je aankomt, maar niet wanneer je vertrekt. Dus je plant ook niets in na het werk op weekdagen. Als je de socialemediakanalen van de N-VA mee beheert, weet je dat je altijd een half oog op je smartphone moet houden… Dat heeft zijn effect op hoe je je vriendenkring behandelt en hoe zij jou ervaren. Ik zal de dag nooit vergeten dat een vriendin op een N-VA-activiteit verscheen en terloops liet vallen “Politiek interesseert me niet, maar anders zie ik je precies niet meer“. Soms heb je een wake-up call nodig om te beseffen welk effect de nieuwe job op je heeft.
Dus ja, je job bepaalt mee wie je bent en niet alleen op de werkvloer. Je neemt je job mee naar huis en die invloed straalt af op je familie en vrienden. Dat gegeven plaatst Steve Jobs heel mooi in zijn ondertussen legendarische uitspraak “I have looked in the mirror every morning and asked myself: “If today were the last day of my life, would I want to do what I am about to do today?“ And whenever the answer has been “No” for too many days in a row, I know I need to change something.” En de man had een goed punt, net zoals collega-blogger Fabrice bij Fedra heeft wanneer hij stelt dat geluk geen doel is, maar een levenswijze.
Bijgevolg kom ik tot de (onvermijdelijke?) conclusie dat om gelukkig te zijn je dus je levenswijze moet aansturen. En aangezien je job een groot deel van die levenswijze is, moet je ook je job durven bijsturen wanneer nodig. Iets waar ik de laatste jaren bewust meer aandacht aan heb besteed.
Betekent dit dat ik elke keer ongelukkig was toen ik van job veranderde? Nee, zeker niet. Met uitzondering van mijn eerste job heb ik elke keer spijt in mijn hart gevoeld wanneer ik de collega’s en uitdagingen moest verlaten voor een nieuwe uitdaging. Ik heb er mij echter nooit slecht bij gevoeld omdat ik iemand ben die graag verandering heeft. Een nieuwe job betekent nieuwe collega’s, nieuwe situaties en materie waar je nog niet op uitgekeken bent, of waar je misschien zelfs nog niets van afweet, de spanning van iets nieuws en een kans om te groeien…
Groeien terwijl je ook elke keer een stukje van je vorige jobs meeneemt naar die nieuwe. Ik zal zo nooit vergeten wat mijn mentors bij Kuehne+Nagel voor mij betekend hebben, ondanks hun soms harde maar altijd goedbedoelde stijl. Noch het gevoel van collegialiteit bij de FOD Economie, het enorme respect voor de gedrevenheid en toewijding van de medewerkers op de Barricade of de zekerheid dat er altijd een collega zal bijspringen als je het even niet alleen rond krijgt op het het OCC van de stafdienst P&O op de FOD Financiën… En toegegeven, ook een aantal hardere lessen waar ik niet meer op wil terugblikken, tenzij echt nodig.
Dat zijn de dingen die ik meeneem naar het volgende hoofdstuk, zowel professioneel als privé. Tijden veranderen, mensen en jobs ook. We hebben geen keuze. En laten we eerlijk zijn: als we niet achterom durven kijken naar wie we vroeger waren, ons niet durven afvragen wat er veranderd is, en wat we eruit kunnen leren, heeft het dan zin gehad dat we die jaren geleefd hebben?
[toggle title=”Deze blogpost is opgedragen aan de carrière van Matt Smith als ‘The Doctor’ in de TV-serie ‘Doctor Who’, en is geïnspireerd door zijn afscheidsspeech:” collapse=””]But times change, and so must I… we all change. When you think about it, we are all different people, all throughout our lives, and that’s okay, that’s good! You’ve gotta keep moving, so long as you remember all the people that you used to be. I will not forget one line of this, not one day. I swear. I will always remember when the Doctor was me. – Matt Smith als ‘The Doctor’ in “Time of The Doctor”[/toggle]